Docenten

Gerry van der Linden (Eindhoven, 1952) schrijft poëzie en proza. Ze debuteerde in 1978 met de dichtbundel De Aantekening (Bezige Bij).

In 1990 verscheen de bundel Val op de rand (1990), vervolgens Aan mijn veren hand (1993), Zandloper (1997), de geïllustreerde dichtbundel/cd Lila en de Tekens (1999), Uitweg (2001) en Goed volk (2004).

De bundel Glazen jas (Nieuw Amsterdam, 2007) werd in 2009 genomineerd voor de shortlist Brabantse Prijs der Letteren. Zij publiceert met regelmaat poëzie en korte verhalen in het literaire tijdschrift Hollands Maandblad. Proza: de novelle Enveloppe (1992), de autobiografische roman Wind (1995) en de roman Dolk (2000). In mei 2012 verscheen haar dichtbundel Wat een geluk (Nieuw Amsterdam). 

In 2014 verscheen de dichtbundel Stadswild (Nieuw Amsterdam). In de stad van Gerry van der Linden bruist het van het stadswild: vrouwen, kinderen, geliefden en fonteinen. De poëzie van Van der Linden is nauw verbonden met de vaak absurde wereld om ons heen. Grote en kleine gebeurtenissen herhalen zich, jager en prooi wisselen van rol en eenzaamheid eist, juist wanneer de afstand kleiner wordt, de hoogste tol. In 2017 verscheen de dichtbundel Verse Helden en in 2021 Niemand blijft het langst.

Een korte verhalenbundel is onderweg.