Publicaties studenten en cursisten

Tonja Elbers volgde de cursus jeugdliteratuur bij zowel Manon Sikkel als Karlijn Stoffels. In 2016 verschijnt Niet voor softies! (uitgeverij Kluitman), een indrukwekkend autobiografisch kinderboek over het leven met een hersentumor.

Voorjaar 2016 verschijnt Niet voor softies! Hoe mijn leven op zijn kop werd gezet. Het is het gefictionaliseerde autobiografische kinderboekendebuut van Tonja Elbers (25). Toen Tonja 8 was, werd bij haar een hersentumor geconstateerd. Niet voor softies! is gebaseerd op haar jeugd. Kluitman verwierf de rechten van dit jeugdboek via Neeltje Smitskamp van het Marianne Schönbach Literary Agency.

Tonja ElbersTonja Elbers vertelt: ‘Toen echt al mijn plannetjes in het honderd liepen en ik geen uitweg meer zag, kon ik maar een ding doen: schrijven! Over hoe het komt dat ik zo’n raar, mislukt, zielig meisje ben waar sommige mensen liever met een boog omheen lopen en de details niet van hoeven te kennen. Zo’n meisje waarvan buurvrouwen en tantes fluisteren: ‘Ach, wat zielig! Bij haar mislukt ook echt alles!’ Maar zo wil ik helemaal niet zijn! Ik wil sterk, onafhankelijk, mooi, slim en snel zijn. Helaas lukt dat niet helemaal, want een hersentumor verpest het nogal voor mij.

Toen ik acht was werd MIJN hersentumor gevonden. Doktoren hebben geprobeerd om de tumor te verwijderen toen ik negen en elf was. Maar ja… bij mij moet de tumor zo nodig in mijn hersenstam zitten, en dan kan het er niet helemaal uit worden gehaald. Dat is te gevaarlijk.

Over het hebben van een hersentumor gaat dit boek. Hoewel het niet mijn eigen verhaal is. O nee, dat zou veel te saai zijn. Nee, dit is de Disney-versie van mijn verhaal met elementen uit mijn leven. In het echt is het leven met een hersentumor veel saaier, frustrerender, eenzamer, onzekerder, viezer, lelijker en een never-ending-story, want tot op de dag van vandaag kan ik soms maar moeilijk mijn emoties in het gareel houden door mijn medische toestanden.

Maar… ik weet zeker dat ik het veel slechter had kunnen treffen. Dat het nu zo goed met me gaat komt door mijn ge-wel-di-ge ouders en zus. Wat is hun geduld op de proef gesteld. Daar ben ik heel dankbaar voor. Want natuurlijk ben ik op school WEL een beetje gepest en was leren voor mij lastiger dan voor mijn klasgenoten. Bovendien werd ik steeds geconfronteerd met beperkingen die je niet zo snel aan de buitenkant ziet. Wat is het dan fijn om uit een warm nest te komen waar je wordt getroost en gestimuleerd om door te gaan en te blijven volhouden en niet bang te zijn!

Ik ben inmiddels 25, slechthorend, word snel moe, ik heb een scheve lach, een slecht evenwicht, ik voel temperatuur niet goed, ben vergeetachtig en een hypochonder. Ik ben altijd bang ben dat er iets in mijn hoofd kapot gaat! Daar moet ik het mee doen. Nog heel lang. Want ik ben van plan om desalniettemin heel oud te worden. En gelukkig! Ik ben goed op weg, want ik heb het leukste vriendje van de wereld. We zitten samen op salsa! En ik schrijf mijn eerste boek.’

Lees ook Tonja's blog op Kluitman.nl